نوجوانان مبتلا به اوتیسم خودشان را در تئاتر سانسور نمی‌کنند
تهران - ایرنا - کارگردان «بازیگر سایه‌ها» درباره مواجهه نوجوانان طیف «اوتیسم» با تئاتر گفت: یکی از نکات مهم و قابل توجه این است که آنها خودشان را سانسور نمی‌کنند. فقط باید به آنها محیط امن بدهیم. وقتی روی صحنه بی‌واسطه حضور دارند، صداقت در بیان آنها دیده می‌شود.
امیرفرزام دهنوی در گفت‌وگو با خبرنگار تئاتر ایرنا درباره چگونگی شکل‌گیری تئاتر «بازیگر سایه‌ها» گفت: فکر اولیه این نمایش از یک سؤال ساده شروع شد اینکه اگر بچه‌هایی که ما معمولاً نمی‌گذاریم از سایه بیرون بیایند، خودشان بازیگر شوند چه اتفاقی می‌افتد؟ ایده از دل تجربه‌های شخصی‌ام، مطالعاتم روی نظریه «سایه» کارل یونگ و سال‌ها مواجهه‌ام با نوجوانان طیف اوتیسم شکل گرفت. این نمایش یک جور مواجهه مستقیم با ناخودآگاه جمعی و آن چیزهایی است که جامعه از آن چشم‌پوشی کرده است. حالا قرار است بازیگران مبتلا به اوتیسم وسط صحنه و زیر نور بیایند.
وی با اشاره به نظریه «سایه» یونگ ادامه داد: سایه بخشی از روان ماست که نمی‌خواهیم آن را ببینیم؛ اما اگر با آن مواجه نشویم، آن سایه کنترل‌مان می‌کند. برای من، این سایه فقط درون فرد نیست؛ گاهی کل جامعه یک چیزی را در سایه نگه می‌دارد.
دهنوی بیان داشت: به اعتقاد من بچه‌هایی که برچسب «اختلال» خوردند، خیلی وقت‌ها نماینده همین سایه هستند. نمایش ما سعی دارد آنها را نیروی خلاق و نه ناتوان نشان بدهد. اگر به سایه نور بدهیم، هنر خالصی بیرون می‌زند که حتی حرفه‌ای‌ترین بازیگرها هم از آن حیرت می‌کنند.
دهنوی درباره مواجهه بچه‌های طیف اوتیسم با تئاتر و اعتماد به آنها گفت: یکی از نکات مهم و قابل توجه این است که آنها خودشان را سانسور نمی‌کنند. فقط باید به آنها محیط امن بدهیم. وقتی روی صحنه بی‌واسطه حضور دارند، صداقت در بیان آنها دیده می‌شود. این چیزی است که ما به عنوان بازیگر سال‌ها دنبالش می‌گردیم.
وی ادامه داد: تئاتر برای آنها مثل یک رودخانه است؛ اگر مسیر را باز بگذاری، جاری می‌شوند. من در طول این پروژه بارها دیدم که چطور یک نوجوان با «اوتیسم» می‌تواند احساساتی را برساند که هیچ تکنیکی قادر به خلقش نیست. چون این احساسات از دلش بیرون می‌آید و از فرمول نیست.
دهنوی درباره سختی‌ها و مشکلات این کار نیز بیان داشت: مشکلات زیاد بود و شامل نبود حمایت مالی، بی‌اعتمادی برخی افراد به توانایی بچه‌ها، فضای فیزیکی نامناسب، فشارهای روانی تیم، تا حتی نگرانی‌های خانواده‌ها می‌شد. ولی بزرگ‌ترین چالش، شکستن کلیشه‌ها بود. اینکه به جامعه نشان بدهیم این افراد ترحم‌برانگیز نیستند. این‌ها هنرمند و نابغه هستند و گاهی باید از جلوی راهشان کنار برویم تا بتوانند بدرخشند.
کارگردان «بازیگر سایه ها» درباره روش بازیگری برای کار با طیف «اوتیسم» گفت: من از تلفیقی از «متد اکتینگ»، (درون‌گرایی و تجربه احساسات واقعی) «بازیگری روان‌تنانه»، و «حرکت‌درمانی نمایشی» استفاده کردم. ولی مهم‌تر از تکنیک، «گوش دادن» بود. باید یاد بگیریم به ریتم درونی هر کودک گوش بدهیم. در «متد اکتینگ» ما دنبال این هستیم که بازیگر تجربه زیسته خودش را وسط بیاورد. حالا تصور کنید کسی که از کودکی با تفاوت، انزوا یا درک متفاوت از جهان رشد کرده ، آن تجربه را وسط صحنه بیاورد. به نظرم معجزه است.
دهنوی درباره نامگذاری نمایش نیز گفت: آنها همیشه در سایه بودند؛ اما حالا هم در تئاتر و هم در زندگی بازیگر هستند.
وی تاکید کرد: این نمایش یک دعوت‌نامه برای دیدن چیزی است که همیشه بوده ولی ما ندیدیمش. نمایش ما یک سفر به اعماق ناخودآگاه است. ما به صداهایی که خاموش شدند می‌پردازیم و شاید بعد از دیدن این نمایش، دیگر هیچ‌وقت با همان نگاه قبلی به «دیگری» نگاه نکنیم.
به گزارش ایرنا، نمایش «بازیگر سایه‌ها» به کارگردانی و نویسندگی امیرفرزام دهنوی و تهیه‌کنندگی سجاد افشاریان به روی صحنه رفته است.
این نمایش با رویکردی نو در حوزه‌های تئاتر درمانی، موسیقی‌درمانی و هنردرمانی و با همراهی جمعی از هنرمندان با استعداد از میان فرشتگان اوتیسم، سندروم داون و سایر توان‌یابان با ویژگی‌های خاص تولید شده است.
اجرای عمومی این نمایش از روز پنجشنبه ۱۹ تیرماه ۱۴۰۴، هر روز رأس ساعت ۱۷:۰۰ در تالار مولوی آغاز شده است.
منبع: ایرنا
عکسهای وابسته
